Evaluation of Views For Acceptance and Rejection of the Couplet of Anonymous in Syntax Studies

Şiir, Arapçanın kurallarını belirlemede nahiv âlimlerinin tercih ettiği dilsel malzemelerdendir. Nitekim kendine özgü saf yapısını muhafaza edebilme özelliği sebebiyle bütün nahivciler tarafından istişhâd faaliyetinde kullanılmıştır. Bununla beraber her duyulan şiirin ihticâca konu olmadığı, bu konuda bazı kriterlerin olduğu belirtilmiştir. Belli bir zaman diliminde kaleme alınan şiirlerin meselelerine delil olarak sürülebileceği genel kabul görmüştür. Ayrıca ne kadar ilk dönem çalışmalarında şâirin belli olması gerektiğine yönelik şart ileri sürülmemiş olsa da özellikle dil ekolleri arasındaki tartışmalarda gündeme gelmiş ve böylece şâiri meçhûl beyit problemi ortaya çıkmıştır. Bu çalışma beytin faaliyete olup olmamasına dair sürülen farklı görüşleri ele almaktadır. Kaynaklarda başta Enbârî (ö. 577/1181), Ebû Hayyân 745/1344) İbn Hişâm 761/1360) olmak üzere birbirinden görüş beyan edenlerin zikredilmektedir. Makalede Sîbeveyhi’den 180/796) başlanarak konunun tarihi arka planı çizilmeye çalışılacak, söz konusu âlimlerin hakkındaki incelenerek varsa onlara yapılan itirazlar eleştiriler değerlendirilecek “Bir reddi için oluşu tek başına yeterli midir?” sorusuna cevap aranacaktır.